W czasie długiego, majowego weekendu, gdy jedni z naszego klubu walczyli o kolejne trofea w turniejach, inni postawili na turystykę, ale także po części związaną oczywiście z tenisem. Miłosz i Karina Renkiel wraz z rodzicami wybrali się na wycieczkę do Londynu, a jak Londyn, no to przecież nie inaczej, jak Wimbledon!
Wimbledon - tenisowy turniej zaliczany do 4 turniejów Wielkiego Szlema. Rozgrywany jest on od 1877 roku, jako mistrzostwa Anglii. Jest to najstarszy i najbardziej prestiżowy turniej tenisowy na świecie. Rozgrywany jest w jednej z 32 dzielnic Wielkiego Londynu (w London Borough of Merton), położonej na południowy zachód od centrum miasta. Na tamtejszych kortach trawiastych All England Lawn Tennis and Croquet Club odbywa się co roku, na przełomie czerwca i lipca. Uznawany jest za nieoficjalne mistrzostwa świata na kortach trawiastych.
HISTORIA
Pierwszy turniej wimbledoński odbył się w 1877 roku. Były to tylko rozgrywki singla mężczyzn. W 1884 roku program poszerzono o rozgrywki singla pań i debla panów. Debel kobiet i gra mieszana po raz pierwszy odbyły się w 1913 roku. Podobnie jak pozostałe turnieje wielkoszlemowe, Wimbledon był bojkotowany przez czołowych zawodników amatorskich, aż do nastania Ery open w 1968. Ostatnim brytyjskim triumfatorem był Andy Murray w 2013, a triumfatorką - Virginia Wade w 1977.
Na długiej liście triumfatorów Wimbledonu, zapoczątkowanej nazwiskiem Gore'a, widnieją znacznie sławniejsi od niego gracze, którzy potrafili wygrywać ten turniej "seriami". Najczęściej, bo aż 7 razy zrobili to Anglik William Renshaw (1881-86 i 1889) Amerykanin Pete Sampras (1993-1995, 1997-2000) oraz Szwajcar Roger Federer (2003-2007, 2009 i 2012).
Wśród kobiet najwięcej, 9 razy Wimbledon wygrała Amerykanka urodzona w Pradze, Martina Navr?tilov? (1978-1979, 1982-1987, 1990), 8 razy Wimbledon zwyciężała Amerykanka Helen Wills Moody (1927-1930, 1932-1933, 1935, 1938).
Rekordy tenisistów XIX i początków XX wieku pomniejsza fakt, że korzystali z regulaminu obowiązującego do 1922 roku, gwarantującego obronę tytułu mistrza Wimbledonu bez konieczności przebijania się przez turniej zasadniczy, tj. challenge round. Wśród kobiet rekordzistką w ilości zwycięstw była Amerykanka Helen Wills Moody, która przed II wojną światową triumfowała osiem razy. Pod tym względem przewyższyła ją naturalizowana Amerykanka, Martina Navr?tilov?, która tylko w grze pojedynczej triumfowała 9 razy.
W 2012 roku korty Wimbledonu były areną zmagań tenisistów podczas XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich, które rozpoczęły się trzy tygodnie po turnieju Championships 2012.
KORTY
Nawierzchnię wszystkich 19 kortów, na których rozgrywany jest turniej stanowi trawa - życica. Piłka po odbiciu od takiej nawierzchni dostaje przyspieszenia, co faworyzuje styl gry serwis-wolej. Wimbledon jest w tej chwili jedynym turniejem wielkoszlemowym, rozgrywanym na trawie. W przeszłości nawierzchnię trawiastą posiadały również inne turnieje wielkoszlemowe: French Open do 1928 roku, US Open do 1975 roku, Australian Open do 1988 roku.
Dwa główne korty Wimbledonu - kort centralny i kort nr 1 - są używane tylko podczas tego turnieju. Na pozostałych siedemnastu są rozgrywane także inne imprezy londyńskiego All England Lawn Tennis and Croquet Club.
Kort centralny powstał na Wimbledonie w 1922 roku. Jego pojemność, to prawie 14 tysięcy miejsc. Ze względu na częste opady deszczu podczas turnieju, zbudowano nad nim zasuwany dach, który został ukończony w 2009 roku. Kort centralny jest miejscem rozgrywania wszystkich półfinałów oraz finałów. We wcześniejszych fazach odbywa się na nim wiele pojedynków z udziałem najwyżej rozstawionych zawodników.
Drugim pod względem ważności kortem jest kort nr 1. W obecnej formie istnieje on od 1997 roku, kiedy to zastąpił swego zbyt małego poprzednika. Pojemność nowego kortu, to około 11 000.
Kort nr 2, o pojemności 3000 miejsc jest nazywany "cmentarzem mistrzów" (Graveyard of Champions). Nazwa ta wzięła się z tego, że wielu faworytów (m.in. John McEnroe, Pete Sampras czy siostry Williams) odpadało tu niespodziewanie we wczesnych fazach turnieju.
TRADYCJE
Tradycyjnymi barwami Wimbledonu są zielony i fioletowy. Takiego koloru są logo turnieju a nawet ręczniki używane przez zawodników. Do 2005 roku ubrania w tej kolorystyce były noszone przez sędziów i dzieci od podawania piłek, jednak obecnie stroje te zastąpiły granatowe ubiory z kolekcji Ralpha Laurena. Tenisiści grający na Wimbledonie zobowiązani są występować w białych kostiumach - jest to jedyne tego typu ograniczenie w całym cyklu rozgrywkowym.
W odniesieniu do zawodniczek zawsze używana jest na korcie forma "panna" (Miss) lub "pani" (Mrs). Z drugiej strony mężczyźni nie są tytułowani jako Mister.
Typową potrawą serwowaną widzom są truskawki z bitą śmietaną. Rocznie zużywa się do jej przyrządzania 28 ton truskawek i 7000 litrów śmietany.
Turniej wimbledoński rozpoczyna się zawsze w poniedziałek, pomiędzy 20 a 26 czerwca. Niedziela, siódmy dzień turnieju, jest tradycyjnie dniem wolnym. Nie odbywają się wtedy żadne gry. Odstępstwo od tej reguły miało do tej pory miejsce trzykrotnie - w latach 1991, 1997 i 2004, kiedy właśnie w niedzielę nadrabiano spowodowane opadami deszczu zaległości. Wprowadzono wówczas tanie, dostępne od ręki bilety, bez rezerwacji miejsc. Deszcz podczas turnieju stanowi również niejako tradycję.
W 2007 r. na Wimbledonie zrównano ostatecznie nagrody pieniężne dla tenisistów oraz tenisistek. Wcześniej równouprawnienie wprowadziły pozostałe turnieje wielkoszlemowe; Wimbledon pozostawał jedynym, który tego nie uczynił.
Zwiedzanie całego areału Wimbledonu, samego muzeum, kortu nr 1 oraz kortu centralnego, gdzie grały największe gwiazdy światowego tenisa, to było niezapomniane wrażenie. Może Miłosz lub Karina kiedyś tutaj wrócą. jako zawodnicy?